Foster - Stanley Tasmanië.

Ja, jullie lezen het goed, wij zitten op Tasmanië. Van te voren niet bedacht, maar we hebben nog een paar weekjes over, dus… Achteraf niet zo gek, met die bosbranden in het zuid oosten en de overstromingen in het oosten van Queensland.

Nadat we de overtocht geboekt hebben, de was gedaan en ons reisbericht verstuurd, gaan we naar Port Albert. We staan er in de plezierhaven en hebben uitzicht op de baai aldaar. Er zijn daar heel veel watervogels. In het hele gebied wel duizenden zwarte zwanen. Als ze opvliegen zijn de vleugels aan de onderkant wit en hebben ze een stukje witte staart. Verder 2 pelikanen, enige  Australische witte ibissen, veel aalscholvers, veel eenden en een lepelaar gezien daar. 2 Nachten in Reeves Beach gestaan, waar de zee erg woest is. Toen terug naar het Wilson Promorory N.P. ’s Morgens om 7 uur al weg om het vele wild aldaar te kunnen zien. Buiten 2 kangeroes en 2 dode wombats, zien we niets. We ontbijten aan de voet van de berg Oberon. Daarna vanaf de volle camping ( we kunnen er niet overnachten)  een mooie wandeling met prachtige uitzichten over de zee en de omgeving  gemaakt.

De volgende dag naar een camping in Pakenham aan  Freeway, (snelweg)  60 km voor Melbourne. We nemen er stroom, omdat het zwaar bewolkt is en we de huishoudaccu goed vol willen hebben tijdens de overtocht naar Tasmanië, de boot doet er tenslotte 10 uur over. Daar ontdekken we , dat  het verlengsnoer met de Australische stekker er niet is. Deze is onontbeerlijk om onze Europese elektrische apparatuur op te laden. Even nadenken en we weten, dat we die in Foster voor het laatst gebruikt hebben. In  Pakenham is niet iets te koop, dat bruikbaar is. Zal ook nergens in Australië zijn. Naar de camping gebeld en de spullen liggen daar nog. Er zit niets anders op, dan terug naar Foster te gaan, 230 km. Gelukkig is het prima weer en het is een mooie  rit, door een heuvelachtig landschap, met veel vee in de weiden, heuvel op heuvel af en veel bochten. Na 3 en een half uur terug.

De volgende morgen om half 6 op. We zijn om 7 uur in de haven en om half 8 aan boord. Het is een grote luxe veerboot, waar 600 auto’s en ong. 1300 passagiers op kunnen en die 10 verdiepingen hoog is. Tasmanië ligt ongeveer 500 km. van Melbourne.  We worden door een echtpaar aangesproken. Gezellige, tevens reislustige mensen, dus hebben we elkaar veel te vertellen en zijn zo snel een paar uurtjes onderweg. Verder doden we de tijd met wat lezen, puzzelen en het kijken naar de mixdubbel finale wedstrijd van de Melbourne Open. We zien ook veel over de wateroverlast in Queensland.  Dat is werkelijk ontzettend, 300 mm. in een etmaal en bij Bundeberg 7 tornado’s in korte tijd.

Achteraf bekeken is ons besluit om naar “Tassie” te gaan niet zo slecht. We komen om 19.00  uur aan en zijn een half uurtje later op een mooie camperplek in Sheffield. Hier gelukkig geen vliegen, maar wel zoemende bijen  en hommels. Tot nu toe steken ze niet en ze willen niet in je neus, oren, ogen en mond kruipen, ze proberen het niet eens.

De volgende  nacht vinden we een prachtige camperplek aan een meertje. ’s Avonds bij een kampvuurtje in het licht van de volle maan  gezeten. Vanwege de ijskoude wind onder de camper door in dekens gehuld. Super genieten. Als ik een emmer water wil halen, hoor ik geritsel. Ik denk aan een slang en wil maar niet verder gaan. Ineens schiet er een pikzwart dier achter me langs. Dit moet een Tasmaanse Devil zijn. We herkennen hem later in het licht van de zaklantaarn aan zijn witte kraag en hij is zo’n 35 cm hoog. We komen niet te dicht bij, want het zijn gevaarlijke vleeseters. Gelukkig zijn ze erg schuw. ’s Nachts als ik er even uit moet en door het achterraam kijk, zie ik een paar zwarte dieren zitten. Ik doe de deur open om beter te kijken en dan rent er een derde weg. De volgende morgen ligt het veld bezaaid met zwarte keutels, klaarblijkelijk van die bloeddorstige Tassie Devils.

Gisteren het Cradle Mountain – Lake St Claire  N.P. bezocht en een pittige  wandeling om het Dove Lake gemaakt. Het is prima weer en we genieten van de mooie bergen en de bloeiende witte stuiken. We vinden de bergen hier wel een beetje op de Dolomieten lijken. Het N.P. is 161000 ha groot en alleen lopend te doorkruisen.

Nu staan we in Stanley, in het noord oosten. Mooi aan zee, maar het is ook hier koud en regenachtig. Als de zon schijnt is het heerlijk. We hebben uitzicht op een grote rots, die The Nut heet. De 152 m. hoge rots  hebben we niet beklommen, want het uitzicht zou door het weer niet bijzonder zijn.

Morgen zal het beter weer worden en gaan we verder en  11 februari  weer terug naar het vaste land. We vinden, dat Tasmanië echt nog iets toevoegt aan onze geweldig mooie reis.